به مناسب روز جهانی زبان مادری

برخی چیزها را نمی توان توضیح داد بلکه باید تجربه کرد از جمله آنها استفاده از همین زبان مادری است زبان مادری را باید شنید، زبان مادری در قالب شعر، داستان، سرود، ترانه، آواز و گفت و گوی های روزمره لذت بخش می شود.  لحن وصدای زبان های قومی و محلّی برای شنونده هزار نوع پیام دارد.

انسان با زبان و در زبان زندگی می کند به گونه ای که بدون زبان زندگی اش نیز محکوم به نیستی است، از طرفی هر چقدر زبانش به فطرتش و طبیعتش نزدیکتر باشد، بهتر می تواند ابعاد مختلف وجودش را بروز داده به زیبایی منشور حیات بیفزاید.

در این میان زبان های مادری، که تا حدودی در اقوام، اقلیم ها و اقلیّت های نژادی به صورتی بکر ودست نخورده باقی مانده اند این تنوع و رنگارنگی را بهتر حفظ می کنند.زبان های بومی- قومی بهترین ابزار و مناسب ترین وسیله برای حفظ انواع آیین ها وسنت های حسنه بومی هستند. از آنجا که سنت ها، آداب و رسوم و آئین های حسنه اقوام وملل در قالب زبان هایشان حفظ می شوند تلاش برای حفظ و بقای این زبان ها تلاشی در خور تحسین و شایسته ارج نهادن و سپاسگزاری است .از آنجا که زبان های بومی حافظ بسیاری از ظرفیت ها، آداب و رسوم، سنت ها و دانش های بومی هستند، گنجاندن آنها در قسمتی از برنامه های مدارس، نافی حفظ زبان رسمی نیست. زنده نگه داشتن زبان های بومی و محلّی که خود یک ثروت و سرمایه بی بدیل اجتماعی اند، باعث می شود تا بسیاری از خرده فرهنگ ها، آداب و سنن بومی و هنر یا دانش های بومی و محلّی که برخی نیز بسیار ارزشمند و از دیرینگی شایانی برخوردارند به خوبی حفظ شوند؛ چه بسا این آیین ها، آداب و رسوم و دانش ها تنها در قالب همین زبان ها قابلیت زیست و ادامه حیات دارند.

مردم ایران بخش زیادی از زندگی جمعی خویش را مدیون عواطف و احساسات پاک و فطری خویش اند و ناگفته پیداست که این عواطف و احساسات پاک از طریق زبان مادری بیشتر و راحت تر حفظ می شود، می بالد و حیات می یابد.

هر زبانی، فرهنگی را در دورن خود حفظ می کند. گوشه هایی از این فرهنگ، می تواند برای زندگی همه انسان ها مفید و درسی از گذشتگان برای نسل های بعدی باشد.متاسفانه به باوری غلط  برخی از والدین از تکلم با کودکان خود به زبان مادری امتناع نموده و مهمترین دلیل خود را برای آموزش ندادن زبان مادری به آنان، لطمه به روند یادگیری زبان رسمی می‌دانند. در صورتی‌ که عدم آموزش زبان مادری به کودکان، نتیجه‌ معکوس می‌ دهد و هنگام صحبت کردن این دسته از کودکان به زبان رسمی، شاهد لغات اشتباه همراه با لهجه ‌ای غلیظ و تلفظ اشتباه کلمات خواهیم بود که یکی از عوامل موثر در بروز چنین پدیده‌ ای، نادیده گرفتن و کم اهمیت شمردن ارزش زبان مادری است. بنابراین اقوام مختلف ایرانی در قالب زبان مادری زندگی کرده اما در مراکز و محافل رسمی به زبان ملّی که وحدت بخش قوم ایرانی با همه تنوّعات است سخن می گویند.

اهمیت حفظ زبان های بومی و محلّی بدین جهت است که گاهی در داخل یک واژه از واژگان آن دنیایی از اطلاعات، باورها، سنت ها، دانش ها، فرهنگ ها و اسطوره ها و تاریخ یک قوم یا ملّت نهفته است و این واژه ممکن است در دورترین نقطه جغرافیایی یک کشور در گفتگوی بین دو انسان یا مکالمات روزمره یک قوم یا جمعیت محلّی زنده بماند. با مرگ این واژه یک حجم عظیمی از میراث ماندگار و ارزشمند فرهنگ و دانش بومی از بین می رود.